Agencja „Interfax” podała, że według jej źródeł
ex pułkownik Aleksander Potiejew nie żyje. Urodzony w 1952 r. na Białorusi Pułkownik
ukończył szkołę KGB i od 1970 r. był zatrudniony jako rosyjski szpieg,
początkowo w grupie KGB „Zenit” w Afganistanie (zdjęcie obok), potem w SWR (Służba Wywiadu
Zagranicznego) w wielu krajach zachodnich. W ostatnich latach kierował 10
osobową grupą szpiegów rosyjskich, którą wydał w 2011 r. Amerykanom (m.in.
sprawa Anny Wasiljewny Kuszczenko vel Anny Chapman; patrz zdjęcie). Wojenny sąd okręgu moskiewskiego skazał go zaocznie na
dożywocie, pozbawienie stopnia wojskowego i odznaczeń oraz karę pieniężną. Putin, jak twierdzi jego otoczenie, nie
krępował się (nie stiesniałsja) w wyrażaniu swojej opinii na temat tej zdrady.
Oficjalnie wówczas jednak tylko stwierdził „przeszedł
na drugą stronę, czeka go zwrotna zapłata”, dodał, że ”trudno pułkownikowi
zazdrościć, bo zdrajcy zawsze źle kończą”.
Jak wygląda oficjalny komunikat
Kremla sformułowany dzisiaj (7 lipca) przez jego rzecznika Dmitrija
Pieskowa? Pieskow wyraził obawę, że USA
przypiszą Kremlowi zabójstwo Potiejewa i uruchomią „wrogą propagandę”. Pytany o
opinię Putina odrzekł „to nie jest problem ani prezydenta ani Kremla”.
Równocześnie sformułował podejrzenie, że wiadomość o śmierci może być
manewrem mającym chronić Potiejewa przed zemstą Rosjan. Sprawa poruszyła opinię
publiczną w Rosji. W ciągu paru godzin Internet zalały setki informacji
dotyczących zarówno działań pułkownika
jak dziesiątków innych afer szpiegowskich z udziałem Rosjan, którzy zdradzili kraj. TASS
ostrzegł, że los zdrajców Rosji nie
oszczędza, po prostu zżerają ich wyrzuty
sumienia – a to dotkną nieizolowanego
przewodu, to udławią się kawałkiem mięsa, to jacyś wrogowie ich otrują polonem.
(Zresztą, nota bene, nie tylko szpiegów –
Galicza też zabiło niesprawne urządzenie elektryczne. Wrogowie Rosji podejrzewają jednak, że gdyby śpiewał o niezwyciężonej armii ZSRR, to
żyłby pewnie do dziś). Rosja oczywiście nie ma z tymi przypadkami nic wspólnego. Niektóre gazety
wspominają o specjalnej grupie wysyłanej przez rząd jeszcze radziecki, by zabić zdrajców, podając
przykłady jej działań od 1921 r. do lat
60-tych XX w. Ostatnio (przynajmniej
oficjalnie) nie zabija się szpiegów, ale się ich wymienia, a za zdrajcami nie wysyła się grup likwidacyjnych. Przeprowadzona pospiesznie ankieta
wykazała, że mieszkańcy Moskwy nie mieliby litości dla zdrajców Rosji i Potiejewa
skazali by na śmierć.A swoją drogą, dlaczego wiernie służący Rosji przez ponad 30 lat pułkownik postanowił „zmienić stronę”, przenieść rodzinę do Ameryki i to ponoć, według niektórych źródeł, co się Rosjanom nie mieści w głowie, zdradził za darmo? Właściwie czekała go spokojna starość, a nawet – być może – możliwość osiedlenia się poza Rosją. Rozczarowanie ideowe? Walka wywiadów? Brak wyników? Jakieś lewe interesy finansowe, patrząc na losy Anodiny, by mu darowano: choć okradła ojczyznę na miliony USD żyje spokojnie we Francji. Oficjalna wersja Kremla w sprawie Poteewa, ogłoszona dzień później, brzmi "dopóki nie zobaczymy zmarłego pułkownika, nie uwierzymy i nadal będziemy szukać Potiejewa" (ciekawe, po co?). Przy okazji dodano, że Amerykanom już nie jest potrzebny, bo wszystko powiedział. W Wiestiach przypomniano tragiczne losy zdrajców: generał Trietiakow udławił się kawałkiem mięsa, zastępca sekretarza ONZ zmarł na marskość wątroby a Oleg Kaługin został szoferem i klepie biedę. A wszystko z powodu cierpień duchowych wynikających ze zdrady... No chyba, że jak Snowden zdradza się właściwy kraj.
Komentarze
Prześlij komentarz